Tikkels
Voor de zekerheid hadden beide dames zich al ruim een kwartier voor vertrek in de pendelbus genesteld. ‘De jaarbeurs was toch best nog een ritje’, wist Wilma. Haar vriendin Tiny struinde ondertussen verveeld door haar handtas. Ze had nog drop-pepermunt bij zich, zo constateerde ze. De eveneens kortharige Wilma was echter verknocht aan Sminth. Plots kwam daar op het laatst nog een hoopgevend tegenbod. Maar Wilma hield haar poot stijf. En zo was hun tripje toch enigszins teleurstellend begonnen. Het waren Tikkels.
Frikandellen
‘Penalty’, zo drong hij jammerend aan, terwijl hij zijn vriendjes een bebloede knie toonde. De tranen biggelden over zijn wangen. In zijn strijd tegen het grootst mogelijke onrecht, bleek volume zijn sterkste en tevens enige wapen. Het orale getouwtrek dat volgde was op geruime afstand van het met bomen omsloten pleintje hoorbaar. Kwam het dan toch door die gladde tegels? Uiteindelijk was het een onbekende vrouwenstem die vanuit een openstaand dakraam verlichting bood. Op tafel wachtte Joshua een bord vol verrukkelijke frikandellen. Met open been.
Chai Latte
Ze wilde een pepermunt mokka frappucino. Hoewel dergelijke smaaksensaties voor dit koffie-etablissement verre van ongewoon waren, leek het er toch op dat Lucy een onverwachte teleurstelling te verwerken zou krijgen. Niet langer maakte deze mierzoete verfrissing onderdeel uit van het assortiment dat desondanks bekend stond om haar idiote gevarieerdheid. Bevangen door keuzestress tuurde ze door het hippe koffiehuis, om zich te laten inspireren door het creativiteitsgebrek van enkele schrijvende medebezoekers. En zo settelde Lucie, wiens naam eveneens een legio aan mogelijkheden bleek te kennen, voor een doodnormale chai latte. Met sojamelk.
Vlokfeest
Behalve kaas had ze niet veel anders, zo gaf ze aan. De jonge studente bleef ondertussen stoïcijns naar haar telefoon staren, terwijl haar vingers vrolijk verder dansten over het opvallend grote beeldscherm. Met haar vrije hand reikte ze de kaasschaaf aan. Haar felrode nagels vloekten met het lichtgroen gekleurde plastic. Mark boog zich verder over de ontbijttafel van zijn kersverse scharrel, wiens naam hem diezelfde nacht al was ontschoten. Hij constateerde dat haar variatie aan broodbeleg even rijkelijk was als haar repertoire aan standjes. ‘Zal ik anders even snel langs de Appie?’, stelde Mark voor. Het bleef stil. Plots stond ze op, om kort daarna een met rookaanslag beschilderd keukenkastje open te trekken. Ze toverde er een pak Vlokfeest uit vandaan. Een tevergeefs redmiddel in hun gezamenlijke strijd tegen ongemakkelijkheid.
Twixen
Het was feest in groep 7a, de klas van meester Jochem. Na weken van anticiperen was Marije’s 10e verjaardag dan eindelijk een feit. Die ochtend zou het schoolplein van basisschool de Molenwiek voor even worden omgetoverd in een broeinest vol watertandende koters, druk speculerend over de traktatie die slechts luttele minuten van hun hongerige magen verwijderd was. Marije dankte haar plotseling verworven populariteit aan haar moeder, wiens recente deelname aan het alom geprezen, doch truttige bakprogramma van omroep Max, niet onopgevallen was gebleven. De Hilversumse camera’s hadden echter verzuimd om vast te leggen hoe moeder Ellen vlak na haar vroegtijdige uitschakeling faliekant van haar culinaire geloof was gevallen. Haar befaamde pudding-eclairs paste niet langer in haar ‘glutenblije’ dieet en ook de amandelkoekjes hadden een prominente plaats verworven op haar blacklist. De plaatsvervangende biologisch gedroogde dadels resulteerde bij menig klasgenoot zodoende tot een anticlimax van ongekende proportie. Een walm van bitterzoete ontgoocheling doordrong het met tekeningen behangen klaslokaal, alwaar slechts één glimlach te bespeuren viel. Het was die van meester Jochem. Zijn aandacht was inmiddels afgedaald naar een goudkleurige glinstering in zijn bureaulade. ‘Wie wat bewaart, die heeft wat’, mompelde hij, terwijl hij met een schuin oog een dankbare blik aanwendde naar één van zijn leerlingen. Linda bekroonde eerder die week haar elfde levensjaar met een riante hoeveelheid Twixen.
Margarita
Ze was gewoon een beetje op, zo klaagde Paula. Ondertussen staarde ze terneergeslagen over het uitgestrekte weidelandschap dat haar even troosteloos bleef aangapen. Blind voor ironie, vervolgde Paula hoe liefde voor haar mogelijk een gepasseerd station was. Niemand in de stiltecoupé had haar verstaan. Pas toen zij hier even later nog een schepje bovenop deed door te stellen hoe rap het leven aan haar voorbij raasde, werd zij door een medepassagier getrakteerd op een voorzichtige glimlach. Haar zichtbaar betrokken metgezel sloeg kort daarop liefkozend een arm om haar heen. ‘Heb je eigenlijk nog wel fiducie in Tinder?’, vroeg ze. Paula concludeerde op haar beurt dat zij omgeving Arnhem inmiddels wel had uitgespeeld. En ook de provincie bleek ze al aardig te hebben doorgeakkerd. ‘Vanavond gaat het roer daarom volledig om’, besloot ze plotseling strijdvaardig. ‘Kom maar op met die cocktails’, voegde haar hartsvriendin hier blij verrast aan toe. Die nacht zou Paula echter tóch weer terugvallen in haar oude patroon. Ergens tegen haar vijfde Margarita liep ze een ‘oude match’ tegen het lijf. En het waren nu eenmaal geen virgins.
Mosselen
Die middag stond de tweede en tevens laatste klassieker van het seizoen op het programma. Zoals vele andere cafés in de hoofdstad, stond ook de stamkroeg van Vincent afgeladen vol met supporters van de thuisclub. Collectief optimisme werd er tot kunst verheven. Winst betekende immers een schaal binnen handbereik. Ook de amicale Vincent geloofde heilig in prolongatie van de titel. Terwijl hij aan zijn buurman alvast de kampioenswedstrijd voorspelde, passeerde hem vanaf de andere kant een heel andere schaal. Het was er één gevuld met worstjes. Een bataljon grijpgrage handen zette kort daarop koers richting de populaire borrelhap. Het offensieve geluid van de heren was daarmee echter nog lang niet geweken, want ook het vrouwelijk schoon moest het ontgelden. Vincent had zojuist twee dames de kroeg zien binnenstappen. Aangemoedigd door zijn maten opende Vincent de aanval over de rechterflank. Nog voordat de speciaal in het thuistenue geklede meiden het wisten, werd hen een halflege schaal onder de neus geduwd. ‘Worstje, dames?, vroeg Vincent met een hoopvolle grijns. Er werd beleefd geweigerd. Pas bij de latere openingstreffer begreep Vincent waarom. Nota bene onder luider gejuich dan bij het doelpunt, bezegelden de twee jonge vrouwen hun blijdschap met een innige kus. Beide dames bleken meer van de mosselen.
Edammer
Je staat verdomme centre court’, klonk het vanuit het publiek. Een kalende man van achter in de zestig liep kort daarop heftig vloekend in de richting van een uitgestorven kantine. ‘Die scherpe tong heeft Liselot kennelijk niet van een vreemde’, grapte een toeschouwer. Het jeugdige tennistalent maakte die avond haar opwachting op het hoofdveld van de Amsterdamse tennisvereniging. Tot groot verdriet van vader, kon zijn dochter de hoog opgelopen frustraties echter niet langer bedwingen. Na de zoveelste discutabele beslissing van de arbitrage, botvierde de tiener haar ergernis op haar inmiddels vijfde racket van het seizoen. Niet verwonderlijk, stond er zo langzamerhand dan ook meer spanning op Liselot dan op haar slaghout. Ondertussen was vader weer op de tribune teruggekeerd. Met plaatsvervangende schaamte ging hij rond met een bordje jong belegen. Maar nog altijd viel er in de game van dochter Liselot weinig love te bespeuren. Escalatie was onvermijdelijk. En zo geschiedde. Wederom veroorzaakt door scheidsrechterlijke dwaling, rekende Liselot die avond voorgoed af met haar gebrek aan scherpte. In een wild reflex joeg zij de bal richting de geplaagde umpire, die vervolgens dekking zocht achter zijn microfoon. De bal ketste af en zette koers in de richting van de tribune. En daar stond vader. Een regen van blokjes edammer daalde niet veel later neer op de in de clubkleuren geverfde stoeltjes. Zowel vader als dochter hadden er die avond weinig kaas van gegeten.
Pils
De blauw-witte blikken gerstenat rolden elkaar vrolijk achterna over de toonbank. Zoals iedere morgen, haalde Harry zijn vloeibaar ontbijt af bij de Lidl in zijn woonplaats. Niet dat hij bij deze gemeente stond ingeschreven overigens. Harry woonde op straat. En hoewel een handjevol ambtenaren hem over de afgelopen jaren structureel op andere gedachten hadden geprobeerd te brengen, waren de beroepsbureaucraten daar tot dusver allerminst in geslaagd. Eenmaal aan de beurt, kwam de nog jonge caissière na twee keer natellen tot de conclusie dat Harry haar 20 cent te weinig had gegeven. Harry veinsde onmiddellijk zijn onschuld en wendde een hoopvolle blik af op de rij wachtenden achter hem. Van een ongeduldige dame ontving hij vrijwel direct het resterende bedrag. Harry verkeerde in extase en dankte de vrouw voor haar behulpzaamheid. Tegelijkertijd opende hij behendig het eerste bierblik, dat hij nog voor hij door de schuifdeuren naar buiten stapte aan zijn mond had hangen. Harry was inmiddels teruggekeerd bij zijn stapeltje kranten. Niet veel later kwam ook de vrijgevige dame naar buiten gelopen. ‘Daklozenkrant, mevrouwtje?’, vroeg hij haar laconiek. Verbaasd over zowel de toon als het aanbod, herinnerde de vrouw hem aan het gulle gebaar van zo-even. ‘En nu doe je ineens weer heel nuchter?’, beet ze hem toe. Harry verzocht haar om met een uurtje nog eens terug te komen. ‘Meestal was die nuchterheid tegen die tijd ver te zoeken’, grapte hij.
Choco croissant
Dat weekend bleek Wilbert door het dorp van collega Joke te zijn geroeid. Of gekajakt, zoals hij haar even later corrigeerde. Wilbert was een man van details. Zo een met een onrembaar enthousiasme. Empathie voor eeuwig geparkeerd in zijn dode hoek. Joke’s respons sprak echter boekdelen. In tegenstelling tot haar amicale vakbroeder, ademde de ietwat gezette Joke het onbreekbare humeur van een antiek mens. Joke’s karakter symboliseerde het dikke spuug dat je s’ochtends met een jezusgang de gootsteen in rochelt. Zelden had iemand zo ongeïnteresseerd op een half lauwe chocoladecroissant lopen knagen. “Is het lekker?”, vroeg Wilbert in een verwoede poging om het loopje naar kantoor nog enigszins te veraangenamen. In de stilte die volgde kon je de chocoladesnippers in de richting van Joke’s slaphangende kwarktassen horen dwarrelen. “Speld”, mompelde ze stoïcijns, terwijl ze haar croissant heen en weer zwaaide. Het was huilen met de kraan open. Eenmaal binnengekomen hield Wilbert galant de liftdeur voor haar open. Joke, die ondertussen de laatste resten chocolade van haar wijsvinger likte, sloeg het aanbod desondanks af. Waggelend vervolgde ze haar weg in de richting van het trappenhuis. Ze was op dieet.
Burgersoep
De kwartaalcijfers vlogen hem met een rotgang om de oren. En Ernst was nog wel in zijn eentje gaan zitten eten. Gewoon zelfstandig, om voor even te ontsnappen aan het oeverloze gezever dat hem dagelijks deed verzuchten. Ook deze verlossing was hem kennelijk niet gegund, zoals eigenlijk de meeste van zijn pogingen stranden. Pas bij het aanhoren van enkele aangescherpte rayontargets, spitste Ernst zijn oren. ‘Targets?’, vroeg hij enigszins cynisch. Collega bankier Frank, plots aangetast in zijn zelfbenoemde senioriteit, beaamde deze misvatting en oreerde vrolijk verder over de nieuwe teamambities, zich realiserend dat er van de oude terminologie al sinds de voorlaatste reorganisatie afscheid was genomen. Het was een gebruikelijke verspreking. Zoals vaker het geval bij schijnoplossingen. Frank herpakte zich met een onmiskenbaar vocabulaire, hoewel evenzeer op lucht gebakken. Zijn voorstel om na de lunch verder op de cijfers te ‘deepdiven’ werd desondanks breed omarmd. Ernst stelde zich ondertussen een heel andere deepdive voor. Het hoofd van Frank, voorover geduwd in zijn eigen halflauwe burgersoep. Treffender kon haast niet. Aan Ernst zijn dagdroom kwam een abrupt einde, toen hem werd gevraagd of zijn familie eveneens beschikte over een familiewapen. Een korte denkpauze volgde. ‘Ik weet enkel van een verre oom met een Baretta op zolder’, sprak hij. En zo kreeg Ernst exact waar hij zo naar smachtte. Weggescholen in de hoek van het bedrijfsrestaurant, nabij de beigekleurige trenchcoats, zat hij de daaropvolgende dag zichtbaar te genieten van zijn welverdiende sololunch.
Zuurkool
Na wat lullige spetters, volgde daar dan eindelijk de riante klodder waar Koos op had zitten broeden. Een deken van knoflooksaus stortte zich uit over het bedje van zuurkool dat hem zojuist was voorgeschoteld. Het was zijn lievelingsgerecht. Zoals ieder jaar vormde het nabijgelegen tuincentrum het ietwat droevige toneel voor dit bijzondere kerstmaal. En traditiegetrouw ging óók deze editie gepaard met de nodige ergernis. ‘Je weet dat die bende funest is voor je stoelgang’, verweet Ans haar man. Koos haalde zijn schouders op. Hij nodigde haar uit om bij een volgend toiletbezoek het tegendeel te komen aanschouwen, tijdens wat hij zelf omschreef als de wedergeboorte van het kindeke Jezus. De devote Ans kon de bewoordingen van haar echtgenoot allerminst waarderen. Koos greep ondertussen naar de sausfles, waar hij met een brede glimlach wat lucht uit begon te persen. ‘Alvast een voorproefje?!’, sprak hij plagend, terwijl hij herhaaldelijk in het plastic bleef knijpen. Ans was zich inmiddels hardop aan het afvragen hoe zij toch ooit voor hem was gevallen, waarop Koos stelde dat échte liefde nou eenmaal door de maag gaat. Zijn vrouw knikte instemmend en bevestigde dat dit hem inderdaad goed was aan te zien. ‘In plaats dat je daar nou eens je goede voornemen van maakt’, merkte ze op. En zo legde Koos een ruime maand later, in het laatste weekend van januari, daadwerkelijk een verkennend bezoek af aan de sportschool. Die inschrijfkosten zou hij zich in ieder geval niet ook nog eens door de maag laten splitsen.