Zoals altijd zal ik ook vandaag weer schrijven over mijn dag, maar ik voel me genoodzaakt te beginnen met een noodgeval. Het begon allemaal op een gelijkvloers balkon van een eettentje. Ons eten is zojuist geserveerd. Argwanend bekijk ik een klein reepje van een felrood pepertje dat ik tussen wijsvinger en duim geklemd heb. Ga ik dit echt doen, is de vraag. Niet voor niets hebben ze dit stukje niet in mijn noedelsoep gedaan, maar ernaast gelegd zoals ze bij alle toeristen doen die niets gewend zijn. Voorzichtig breng ik het naar mijn mond en schraap met mijn voortand langs het felrode ding. Oei, oei, oei. Wat ben ik blij dat het niet in mijn soep ligt. Mijn mond en lip staan in de fik. Zonder enige aarzeling leg ik het pepertje uit de hel terug op mijn plankje.

Tijdsprong. Een klein kwartiertje later. Ik ga naar de wc en neem vervolgens weer rustig plaats naast Iris in het zonnetje op ons balkonnetje. Niets aan de hand, het leven lacht ons toe. Althans, dat dacht ik. Tien seconden later en het gebeurt. Er was zeker niet niets aan de hand, er was heel veel aan de hand; er was zoveel aan de hand omdat ik het in de hand had. In vuur en vlam sta ik, of hij, of het. Ik kan niet meer nadenken. Ik wil 112 bellen, ik wil 911 bellen. Volgens mij begin ik spontaan met mijn zorgpas te zwaaien; ik weet het niet meer, ik weet alleen dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Bewegen, stilzitten, wapperen, draaien. Niets helpt. Helemaal niets helpt! Gelukkig weet ik de neiging te onderdrukken mijn tranen weg te pinken, want dan hadden ook mijn ogen het niet overleefd. Het enige wat ik kan doen is het lijdzaam ondergaan en een waarschuwing uitbrengen voor iedereen die dit leest. Geloof mij, de clichés zijn waar. Wees gewaarschuwd. Voor mij was het een wijze les, een langdurige wijze les, maar het is allemaal waar: een ongeluk zit daadwerkelijk vaak in een klein broekje.

Jullie hebben het verloop van de dag nog van me tegoed. In de ochtend duiken we na het ontbijt in een Grab. Wat we toen nog niet wisten, is dat we daar bij onze privéchauffeur van de dag op de achterbank kropen. Hij zet ons bij de ticketbalie van Cat Cat, een wijk van Sa Pa, af. ‘Do you send a message when I can pick you up?‘ Dat doen we, tot zo.

Vele trappen leiden naar beneden. Onderweg is er een prachtig uitzicht over de omliggende rijstvelden. In het dal kronkelt een riviertje, onderbroken door enkele watervalletjes. Aan de bedding staan houten huisjes. Maar het mooist zijn eigenlijk de mannen en vrouwen in traditionele kleding die speciaal hierheen komen voor een fotoshoot. Ze zijn prachtig uitgedost in veelal rode jurken opgesierd met reflecterende sieraden, en kijken in de verte naar de horizon met een paraplu schuin boven hun hoofd gestoken, terwijl een fotograaf om hen heen cirkelt.

We lopen rond en klimmen vervolgens de weg terug omhoog. Na een berichtje worden we bijna direct opgepikt door onze privéchauffeur. Hij zet ons af in het centrum van Sa Pa. We hebben geen specifieke locatie, maar hij heeft goede tips voor ons. We genieten van het stadje, kijken in winkeltjes en duiken een massagesalon in. Wat heerlijk ontspannend!

Uiteindelijk glijden we ontspannen met onze geoliede lijven in de stoelen op een balkonnetje in het zonnetje. En zo geschiedde…

En voor al mijn lezers. Ik weet dat jullie je zorgen maken, maar ik ben gelukkig weer aan de betere hand.

Galerij Vietnam