Thuis!

We zijn weer terug in Nederland! Brr… De muts gaat direct op het kale koppie.

Wat een ervaring was het weer. Het was allesbehalve een doorsnee backpackvakantie voor mij, maar een echte backpackvakantie ala Iris, aldus Iris. Oftewel een reis met onder andere hotelkamers op de 26e verdieping, warme douches (en dat is normaliter zeker geen zekerheid), en voorverwarmde wc-brillen. Maar desalniettemin hebben we alles met backpack afgelegd, dus voldoet het volledig aan de term ‘backpackvakantie’.

Jullie hebben nog een laatste conclusie van me tegoed. Met enorm veel plezier denken we terug aan de oprechte vriendelijkheid van de Vietnamezen, de stralende glimlachen, het vervoer dat nagenoeg altijd op tijd was, de veiligheid, – ik heb me op geen enkele reis zo veilig gevoeld als in Vietnam, – het perfecte weer voor de maand november, de heerlijke massages, – ahum, – het beperkte aantal muggen, de spectaculaire rotsen, de vele kleine stoeltjes waarop we gevouwen hebben gegeten, de vele slaapjes die we overal in het openbaar hebben gezien, de openbare wc’s die allemaal op de persoonlijke badkamer – inclusief shampoos en tandenborstels – van de eigenaren zaten, de geweldige panorama’s, en zelfs van het chaotische verkeer begonnen we na verloop van tijd de lol in te zien. Op het gebied van smog, slingerend afval, de vele plaatselijke vuurtjes – waaronder midden in het centrum van Hanoi – om vuil te verbranden, en de normen en waarden rondom dierenwelzijn, valt vanuit ons Westers perspectief gezien misschien nog wat te verbeteren.

Dan resteert de vraag, waarmee ik deze reis begonnen ben, en die nu al meerdere keren aan mij gesteld is, namelijk: West of Oost? En om heel eerlijk te zijn, blijft dat voor mij het westen. Waarom? Daar kan ik zelf ook niet helemaal mijn vinger opleggen. Voordat ik überhaupt ooit enige reiservaring had, lag mijn interesse op onverklaarbare wijze al in het westen. Vandaar ook mijn vele reisjes richting Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. Maar als ik op basis van de huidige reis in Vietnam een paar redenen moet gissen, dan is het misschien vanwege het toerisme dat op veel mooie plekken de overhand neemt, of vanwege de extreme vriendelijkheid die zich bijna vertaald in onderdanigheid, of omdat ik misschien net iets meer ‘wauw’-momenten in het westen heb gehad. Maar misschien is het allemaal simpelweg een gevoel of een innerlijke voorkeur die ik nu eenmaal heb. Overigens besef ik ook dat het natuurlijk veel te voorbarig is om op basis van één ervaring te schrijven over het hele oosten.

Maar om in positieve noot te eindigen: Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat we samen een geweldige en bijzondere reis hebben gemaakt in Vietnam. En waarom zouden we eigenlijk in hemelsnaam een vergelijking maken? Op naar nog veel meer mooie reizen samen; of dat nou in het noorden, oosten, zuiden of westen van ons koude kikkerlandje is!

Brr… Maar nu eerst naar onze diertjes! En dat was hem weer, trouwe Steppers. Leuk dat jullie weer fanatiek mee hebben gelezen. Tot de volgende reis!

PS. De McLaren hebben we trouwens in Doha laten staan. De achterbak is te klein voor ons.