De dag begon vandaag met een paar schone sokken. Die had ik verdiend, vond ik.

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om de Acatenango aan het begin van mijn reis te doen. Morgen al.

Met lichte zenuwen overhandig ik de biljetten aan de mevrouw van de tour. Nu is er echt geen weg meer terug.

Door deze beslissing staat de rest van de dag in het teken van beentjes omhoog en mentale voorbereiding. Ik schiet nog een paar mooie kleurrijke plaatjes in Antigua, op de markt slaan we wat extra dikke kleding in voor morgen en Anne koopt hoogtepillen.

In de avond eten we pasta bij een Italiaan en daar dient warempel het hoogtepunt van Anne’s reis aan, zo grapt ze zelf, want de huiskat springt op schoot en valt al spinnend in slaap. Aangezien we het hoogtepunt hebben gehad, kunnen we de Atacenango maar beter overslaan. En de woorden van die grap gonzen nog lang na, als we onze tas met liters water en dikke kleding als proef omhangen. Loodzwaar. We lachen tranen over onze wangen puur voor de aankomende ellende.

Bekijk de foto’s