Tussenlanding op Houston, Verenigde Staten
Men zegt dat de geschiedenis zichzelf herhaalt. Zo ook bij mijn tussenlanding. Houston, we have a problem! Meerderen zelfs.
Het begon bij de eerste rij. Voor de douane. Want ook als je alleen op doorvlucht bent, vinden ze het nodig je toch even de VS in te laten inclusief alle rompslomp die erbij komt kijken. Aansluiten in een mega rij, geen uitzonderingen van meneer de autoritaire Amerikaanse agent – ook niet als je aansluiting over één uur vertrekt -, een waslijst aan vragen en even lachen naar de camera. Dat kan er overigens niet fraai uit hebben gezien na elf uur vliegen.
Het tweede probleem. Weer een rij. Om de douane door te komen. Ja, je leest het goed. Beentjes uit elkaar, armen boven het hoofd, en zoals gewoonlijk, de doorverwijzing naar fouilleermeneer. Eerder regel dan uitzondering bij mij. Maar dat verliep nu iets spannender.
‘Wil je een privéruimte voor het fouilleren?’ vraagt hij.
‘Pardon, wat ben je van plan?’ ‘Ik moet nogal grondig zoeken.’ Hij wijst naar het schermpje achter hem waar de gevarenzone volgens het apparaat zou moeten zitten. Ter hoogte van mijn kruis staat een groot rood vlak.
‘Niet nodig,’ antwoord ik. ‘Ik ben zeker van mijn zaak(je).’ Als je me dan toch betast, doe het dan maar en public. En er wordt niet gebukt.
Als fouilleermeneer bevestigt dat ik een brave Nederlander ben, moet mijn bagage nog door de check: ‘Mag ik deze even doorzoeken?’ vraagt hij alsof ik een keus heb. ‘Hebben we een privéruimte nodig?’
Als ik me dan eindelijk weer in mijn bergschoenen gehesen heb, mijn paspoort en ticket weer in mijn jas zitten en de tassen op zijn plek hangen, begin ik aan mijn sprint. Op het nippertje gehaald! Aan het natte ruggetje moest ik maar vast wennen volgens Anne.
Als een van de laatste passagiers verover ik mijn plekje. Het vliegtuig kan vertrekken. Of toch niet? Houston heeft nog een laatste probleem in petto. Er brandt een lampje in de cockpit die niet hoort te branden. Daar staan we dan te wachten op de troubleshoot, die werd aangekondigd alsof het om het niveautje ‘Heeft u al geprobeerd de stekker in en uit het stopcontact te halen?’ ging. Op hoop van zege. Als het maar niet de ‘left phalange’ blijkt te zijn!
Vertrekken naar Guatamala vanaf Schiphol
Daar ben ik weer, trouwe Polarsteps-vrienden! Veel vroeger dan verwacht. Ik had veel vakantiedagen over en mijn zusje zit momenteel in Midden-Amerika. En de rekenkundigen onder ons weten dan: 1 + 1 is, exact, een reisje naar Guatemala.
Ik voelde me gisteren trouwens net een vrouw. Daar stond ik voor de kledingkast overmand – of is het dan overvrouwd? – door keuzes. Hoeveel lange broeken mee – het is warm in Guatemala, maar wat is de temperatuur bovenop de vulkaan? Trainingsbroek of spijkerbroek? Hoeveel shirts, truien, sokken, onderbroeken? Blinde paniek. Gelukkig had ik mijn nuchtere zusje aan de andere kant van de lijn.
‘Hoeveel handdoeken mee?’
‘Hoeveel passen er in je tas?’ vraagt ze.
‘Eén’
‘Eén it is.’
Daarover gesproken. Daar ben ik dus mooi ingestonken. Anne heeft me overgehaald om alleen handbagage mee te nemen, veel makkelijker en sneller. Klonk als een geweldig idee. Bij het inpakken realiseerde ik me pas dat één onderbroek van mij ongeveer gelijk staat aan twee truien van Anne. Dat wordt proppen, en liefelijk knipperen met mijn ogen naar de stewardessen als ik in het vliegtuig stap. Kijken of ik het nog in me heb.
Op de valreep kreeg ik nog een goed advies van Roy: Tien onderbroeken zijn niet genoeg. Ik ben maar direct op de fiets gesprongen richting het dorp. Vanmorgen verliep alles vlotjes. Oogjes open, met de hond eruit en instappen bij mijn vader die had aangeboden om me naar Schiphol te taxiën. Lief en wat een luxe!
En nu ik op Schiphol zit, voelt ook alles direct weer vertrouwd. Een ijsthee voor €4,20, een fouilleersessie van top tot teen (en dan bedoel ik ook daadwerkelijk elke teen, en elke top), en veels te vroeg bij je gate zitten. Maar dat mag de pret allemaal niet drukken! Op naar Guatemala!
Afsluitend. Op vorige verhaaltjes kreeg ik verschillende reacties. Sommigen vonden ze te lang, anderen vonden ze te kort. Om aan te tonen dat ik wat met jullie feedback doe en daarmee bereid ben om aan ieders wensen tegemoet te komen, heb ik besloten dat voor de mensen die de verhaaltjes te lang vinden ik minder woorden zal gebruiken en voor die mensen die het te kort vinden zal ik wat langer schrijven. Ik blijf dus maar precies hetzelfde doen. Excuus, misschien heb ik de laatste tijd teveel politieke debatten gezien.