Het is altijd goed om de dag te beginnen met een sterke bak koffie. Vooral als deze dag zo vroeg begint als vandaag. Erik heeft z’n achterlijk vrolijke wekker om 7:25 gezet zodat we om 8:00 vol goede moed naar het Yellowstone National Park kunnen rijden. Een sterke bak koffie is dus gewenst. En laat dat maar aan Erik over. Met de juiste gave had je op z’n minst mijn toekomstige twintig jaren tot in detail vast kunnen leggen, alleen door middel van dat ene bakkie pleur. Aangezien onze ogen nog dicht zitten van de aangekoekte slaap, laten we het koffiedik kijken deze ochtend achterwege en is het alleen hoop dat we kunnen koesteren voor hetgeen we aantreffen in Yellowstone.
De brochures beloven ons elanden, wolven, bizons en grizzlyberen. Bij twee derde van onze driekoppige ploeg heerst de hoop op dezelfde kans om deze beesten in het wild aan te treffen als de kans dat je een dozijn Amerikanen in de Walmart aantreft die met zijn of haar dijen beide uitersten van een winkelkar overschrijdt (er mag zowel over de lengte als over de breedte worden gevisualiseerd) en met zijn of haar kuiten de drie liter flessen cola uit de schappen met gemak in grootte overtreffen. Een idiote vergelijking, ik weet het, maar om dit alles te verduidelijken: we hopen op een zekerheidje. David Durfal daarentegen heeft nog zijn bedenkingen.
Met David achter het stuur en Erik ernaast, rijden we na een rit van 3,5 uur het park in. Het is nog een uur naar onze RV campground, maar het landschap heeft zich al veranderd in een ruwe verzameling van bomen met daar bovenuit torende bergtoppen die doordrenkt zijn met sneeuw. Erik heeft zich voorgenomen om als bijrijder geen moment onbenut te laten om beren te spotten. Ik sluit me achter in de camper aan bij dit plan. Gefocust als we zijn speuren we de bosranden en donkere plekjes af met onze ogen. Duistere onderkanten van ontwortelde boomstammen en zwartbruine rotsen nemen net zo snel de gedaante aan van een beer, als dat deze weer vluchtig transformeren in hun normale, alledaagse gestalten.
Bij aankomst parkeren we onze camper, eten we onze lunch en wordt er bij de receptie nog even schijnbaar terloops navraag gedaan naar de beruchte bear box. Niet nodig zolang je het eten in de camper houdt, klinkt het even geruststellende, als ongeruststellende antwoord.
Na deze korte pitstop stapt David weer achter het stuur en gaan we het avontuur tegemoet; Erik en ik weer als twee ongevleugelde arenden vastgesnoerd in onze riemen op zoek naar gele ogen, ontblote tanden of een paar puntige hoorns.
In dat laatste worden we als eerste voorzien. Daar waren overigens geen arendsogen voor nodig, zelfs zonder mijn bril had ik deze gigantische kudde bizons opgemerkt. Wat een geweldige aanblik. Okerkleurig gras, een rij donkergroene dennenbomen, besneeuwde pieken van bergen, met daarvoor een groep van minstens 25 bizons. Groot, klein, sterk en jong. Blij dat ik toch die bril op had. Twee toeristen solliciteren nog moedig naar een eerste klas vliegcursus door binnen zwiepafstand van de beesten te komen, helaas tevergeefs. Ik vermoed dat het Amerikanen waren, maar bij nader inzien heb ik wellicht toch niet goed geobserveerd en waren ze afkomstig uit Pamplona.
Uiteindelijk zijn we anderhalve dag in het park verbleven. Yellowstone National Park is een geweldig park overgoten met felle kleuren vanwege de natuurlijke stoffen die omhoog komen door de vele geisers, veel sublieme vergezichten en wilde watervallen. We bewandelen verschillende trails waar we onze ogen werkelijkwaar uitkijken. Wellicht overigens niet altijd en overal om dezelfde reden. Om de kans te vergroten ooit levend uit het park te komen is het immers belangrijk om een grizzlybeer te spotten voordat deze jou spot. Aangezien ik mijn streven van het schrijven van korte blogs al niet ga halen, verwijs ik voor deze keer naar mijn foto’s om een schim van een indruk te krijgen van het prachtige Yellowstone.
Om drie uur stappen we in onze camper om Yellowstone achter ons te laten. Een paar geconcentreerde ogen gericht op de geasfalteerde weg, twee paar geconcentreerde ogen gericht op de vluchtige gedaantes bij de bosrand. Elk van ons deint mee op een eigen gecreëerd ritme. In de wetenschap dat we allemaal naar dezelfde muziek luisteren is het moeilijk te bevatten hoe erg dat kan verschillen als je er niet bij was. Laat me het volgende schrijven, het heeft me stil doen staan bij het feit dat ik het knap vind hoeveel instrumenten het menselijk lichaam eigenlijk behuisd. Als je erbij was geweest dan had je waarschijnlijk de gelijkenis getrokken met de jostiband, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat ik mij besef dat we onszelf dan teveel eer aan doen.
