Geen bus naar Cali. Met pijn in onze nekken staan we voor een van de vele loketten op het busstation van Neiva. Halverwege had de chauffeur nog vier andere personen opgepikt en een plaats achter in z’n jeep gegeven, waardoor wij met onze hoofden tegen het overdekkende zeil verdrukt waren geraakt. We zijn nou eenmaal langer dan de gemiddelde Colombiaan.

Of er überhaupt nooit een bus rechtstreeks naar Cali gaat, of alleen vandaag niet, kunnen wij niet opmaken uit het verhaal van de dame achter het loket. We kiezen ervoor de stad van de salsa over te slaan en direct naar de Triángulo de Café, oftewel de koffiedriehoek, te reizen. Onze heupjes zullen we aan de kust los moeten gooien. Via Pereira, een industriële stad waar je als backpacker niets te zoeken hebt, kun je met de bus naar Salento reizen. Mits je deze niet mist uiteraard. Onze buschauffeur had bepaald dat hij wel toe was aan wat rijst, bonen en chorizos, had zijn stuur omgegooid en was, zonder de passagiers te verwittigen, driekwartier lang in een wegrestaurant gedoken.

Voor het luttele bedrag van 55.000 pesos, dat is minder dan 18 euro (bedankt Harrie voor het professionele afdingen!), worden we na één uur door extreem hoge bergpassen te hebben gereden, door onze taxi gedropt in Salento. We hebben onze zware backpacks nog niet goed en wel op onze rug hangen of een Argentijn en Fransman bieden ons aan om ons naar hun vrijwel vrije hostel te wijzen. Onderweg komen we te weten dat het vandaag de laatste dag van een feest is ter ere van het 175 jarige bestaan van Salento.

Uiteraard kunnen we niet achterblijven. Dit moet worden gevierd en niet veel later staan we met z’n vijven (een andere Nederlandse jongen van het hostel zag ook wel een feestje zitten) in het veels te luide feestgedruis van Salento. Een Mexicaanse band zorgt voor de herkenbare Zuid-Amerikaanse tonen, de geur van vlees trekt in walmen voorbij en de mensen dansen op zo’n manier om ons heen dat ik bijna spijt krijg dat we de salsahoofdstad Cali over hebben geslagen. Na drie bier hakt onze elf uur durige reis erin en verstandig zoeken we onze bedden op.

Hostel La Churitta Hostel Asiento Columbia wordt gerund door een heel aardige, maar toch enigszins gekke, oude man. Hij lijkt wat vereenzaamd en probeert elk moment aan te grijpen om koffie te verzorgen voor zijn enige twee gasten; de rest is vroeg in de ochtend vertrokken. Na het vele reizen hebben we besloten om het vandaag rustig aan te doen, dus we maken graag gebruik van de mans gastvrijheid en maken een praatje in het Spaans, de man vindt het geweldig en sloft tevreden door zijn hostel. Na lang genoeg in de hangmatten te hebben gelegen, besluiten we het kleine, kleurrijke dorpje in te lopen en, je bent in de koffiedriehoek of niet, een van de beste koffies te drinken die ik tot dat moment op heb. Na dit bakje schijnenergie durven we het zelfs aan om ons via enkele, steile trappen hoger op de berg te wagen. Aan de ene kant kijken we uit over het tegen een helling aan gelegen dorpje Salento, dat rondom een klein kerkje is gebouwd. De andere kant vertoont een imposant aanzicht van afwisselende bergen, rijen koffieplanten en grasetende koeien.

Om maar eens te bewijzen dat Bemmel een echt werelddorp is, komen we Bemmelnaar Teis Meijer tegen bij Salento’s busstation, eigenlijk eerder een klein loket langs de weg. Hij vertelt ons over een koffieplantage niet ver van Salento, die we zeker op moeten zoeken.

Na één uur wandelen, komen we aan bij een klein huisje dat uitkijkt over perfecte rijen koffieplanten die langs de vele hellingen van de berg bevinden. Het is bijna vijf uur en de gids die de Engelse tours verzorgt, is net van plan om naar huis te gaan. Hij maakt echter een uitzondering en leidt ons maar al te graag langs de kleine koffieplantage. De tour is interessant, maar stelt op zichzelf niet heel veel voor. Het leuke van deze tour is om van een local van dezelfde leeftijd te horen hoe het is om hier te wonen. Hij spreekt redelijk goed Engels, dat hij bovendien niet op school heeft geleerd, maar door middel van het kijken naar films en het spelen van online spellen. Aan het eind van de tour worden we uitgenodigd om bij zijn familie een kop koffie te drinken. En dit is duidelijk de beste cappuccino die ik ooit gedronken heb! Het is erg gezellig en zelfs de fles Aguardiente komt voor de dag. De familie is zichtbaar teleurgesteld als we één uur later aangeven dat we toch echt moeten gaan als we voor het donker thuis willen zijn.

Salento staat vooral bekend om het nabijgelegen Valle de Cocora, een vallei dat onderdeel is van het natuurpark Los Nevados. Valle de Cocora bevat een grote vlakte waar torenhoge palmbomen hoog de lucht in schieten. Een tour van drie uur leid je langs deze must see, die we nooit gaan zien.

Staand achterop een jeep worden we van Salento naar het beginpunt vervoerd. We maken hier vrienden met de Brit Nathan, met de in Londen woonachtige Aina (maar afstamt van diverse nationaliteiten waaronder Nederlands, en vloeiend Engels, Duits en Japans spreekt en tevens overweg kan in het Spaans) en haar Japanse vriend, Riku (die nauwelijks Engels of Spaans spreekt). Wat we op dit moment nog niet weten is dat we barre 6 uur durige tocht tegemoet gaan met z’n allen.

Het eerste stuk verloopt over een simpelogend vlak land. Niets is echter minder waar. De regen van afgelopen nacht heeft het pad tot een grote modderbende omgetoverd. Op dit punt houden we nog rekening met onze schone schoenen, en in het bijzonder Nathan die dacht dat het een goed idee was om te gaan hiken op z’n normale schoenen, en probeerde we de ene na de andere plas vakkundig te ontwijken. Na verloop van tijd duiken we de jungle in en wanen ons voor een moment in Jungle Book. Prachtige tropische bladeren, kabbelende riviertjes en instabiele bruggetjes laten ons voor even in de huid van Mowgli kruipen.

Een regenwoud zou niet compleet zijn zonder regen, wat zeg ik, zonder stortregen. Van het een op het andere moment zijn we doorweekt van top tot teen en we zijn nog geen uur onderweg. Halverwege is er een rustpunt boven aan een berg, waar je in de natuur levende colibri’s kunt zien. We proberen wat op te drogen, drinken een heerlijk warme koffie en maken ons op voor het tweede stuk. De regen blijft maar stromen, er lijkt geen eind aan te komen.

De route loopt in een ronde door de Valle de Cocora en brengt je langs alle mooie stukken, waaronder de hoge palmbomen. In Colombia doen ze echt niet moeilijk over een aanwijsbord meer of minder, waardoor we ons twee uur later opeens op 2820 meter hoogte bevinden. De weg blijft zich maar naar boven bewegen en de twijfel begint toe te slaan. We kiezen ervoor om te keren, wat de juiste beslissing bleek. Eén uur terug komen we bij een plek waar de wandelpaden zich opsplitsen. We hebben de verkeerde weg gepakt. Door de klim en het slechte weer zijn onze benen zwaar geworden en we kiezen voor het zekere, dezelfde weg terug.

Misschien herinner je het verslavende spelletje Frog nog op Windows ’98, waarbij je 8 pixels in de vorm van een kikker veilig langs allerlei hindernissen moet leiden. Dit is hoe we ons voelde op de terugweg. Het enorm slechte weer had de toch al moeilijk begaanbare weg omgetoverd tot een hels parcour. Er stroomden plotseling rivieren die daar de heenweg absoluut nog niet hadden gelegen, en enkel een paar loszittende stenen en wiebelende bamboestokken moesten ons behoeden van natte sokken. We lieten ons niet uit het veld slaan, ondertussen hadden we immers al vijf uur aan ervaring in de benen. Er waren momenten dat ik mij op fenomenale wijze (ook al zeg ik het zelf) redde van een letterlijke Game Over, aangemoedigd door Nathan van de achterste rij: ‘Nice save, mate!’ Alleen Aina en in het bijzonder haar vriend moesten het ontgelden. Boven aan een drie meter hoge riggel wist hij zichzelf alleen staande te houden door het dichtstbijzijnde draad te pakken, prikkeldraad dan wel te verslaan. Met een beetje geluk houdt hij een litteken over aan deze oorlogswond, om hem voor altijd te doen herinneren, nooit meer te gaan hiken in de stromende regen.

Terug in Salento eten we met z’n vijven een heerlijk visje, spelen we een potje pool met Nathan en duiken moe in onze warme bedjes. Morgenvroeg verlaten we Salento voor het paradijs.