Eigenlijk zijn we te moe voor een drankje na ons vierdaagse avontuur op San Blas, maar toch besluiten we om met een groot deel van onze groep naar een rooftopbar (was het nu Gatto Negro of Gatta Blanca?) te gaan in Panama-stad. De bar geeft een prachtig uitzicht op de vele, gele lichtjes die tezamen de skyline van de stad vormen.

De Amerikaanse invloeden zijn overduidelijk aanwezig in deze hoofdstad. Hoge skyscrapers klimmen in de lucht, gele taxi’s maken de stad onveilig en zelfs de kledingstijl van de Panamese mensen doet Amerikaans aan. Samen met Grace zijn we op weg naar de enige echte must see van Panama-stad: het Panamakanaal! Eerder gedurende onze reis hebben we met alleen maar goede Colombiaanse chauffeuren te maken gehad; van het idiote rijgedrag van de Panamezen staan we dan ook enigszins te kijken. Discobussen met enorme knalpijpen die voortdurend zwarte stoom uitblazen (die mij persoonlijk doen afvragen wat ons kleine Nederland in hemelsnaam voor een rol kan betekenen in een beter milieu in de wereld) razen met maximale snelheden voorbij en remmen met piepende banden op het laatste moment af. Er wordt even gemakkelijk rechts als links ingehaald en mensen rijden het liefst óp de witte strepen, in plaats van ertussen. Dat het dan ook niet altijd even goed gaat op de Panamese wegen bewijzen de loshangende bumpers en de vele deuken in auto’s, maar in het bijzonder onze Uber-taxichauffeur. Druk append werkt hij zijn luxe auto tegen zijn voorganger aan, die het met een enkele handdruk afdoet.

Het verhaal en geschiedenis van het Panamakanaal zijn indrukwekkend; het Panamakanaal zelf is dat verre van. Waar ik een zeer breed kanaal verwacht, zie ik alleen twee smalle slootjes voor het verkeer van beide richtingen. Wellicht waren de verwachtingen te hoog, wellicht zijn we als Nederlanders verwent op kanaal-gebied, maar menig Amsterdams kanaal is naar mijn mening mooier dan het Panamakanaal. Uiteraard ben ik blij dat ik deze must see heb mogen aanschouwen en dat ik deze van mijn lijstje kan afstrepen, maar om eerlijk te zijn was het de 15 dollar niet waard.

Die avond hebben we afgesproken met een ander deel van de groep, waaronder de crazy guys, om te eten in een Italiaans (waar anders?) restaurant. Samen met onze Italiaanse vrienden zitten we aan de prosecco en pasta carbonara. Om de avond in stijl af te sluiten kopen we onze favoriete rum, Abuelo, en vestigen ons aan het zwembad boven op het dak van het hotel van de crazy guys.

Lydia en Grace, die bij ons in het hostel zitten en waar we de laatste dagen veel mee hebben opgetrokken, vertrekken vanavond terug naar Londen. Een goede reden om het beste van hun laatste dag te maken. We wagen ons in de Trump Ocean Club, een enorm hoog, luxe hotel dat een mooie plaats in de skyline van de stad geniet. We verplaatsen ons naar de verdieping met het zwembad en kijken vanaf ons ligbedje van grote hoogte op Panama neer. Een erg mooi panorama, maar de wind blaast ons bijna van het gebouw, waardoor we maar besluiten Grieks in een nabij gelegen restaurantje te eten. De gyros, Griekse salade en tzatziki zijn een heerlijk afscheid van Grace en Lydia.

Samen met Harrie (eindelijk kunnen we weer eens lekker Nederlands met elkaar praten!) loop ik nog wat rond in de grootste shopping mall die ik ooit heb gezien en kopen we busticket bij de terminal, want morgen gaan we surfen in Santa Catalina!