Hostel Mauro Hilton, Manizales
Omringd zijn door heuvels met palmbomen, koffieplanten en tropische planten zover als het oog reikt. Een zonsondergang dat het groene landschap compleet maakt door het kleurenspectrum van geel, via roze, naar donkerblauw te tonen. Het enige geluid dat je hoort, is het rustgevende gesjielp van al de kleurrijke vogels om je heen. Een brede schommel die je over de rand van een heuvel laat schommelen. Een buitenhuisje met twee sierlijke hangmatten om in te relaxen. Een buitenzwembad voor extra verkoeling. Een geel en blauw gekleurde villa met ons twee als de enige gasten. Heerlijke ruikende koffie, gemaakt van bonen afkomstig van een nabij gelegen plantage, binnen handbereik. De vrouw van de eigenaar die voor zowel burrito’s als empanadas zorgt. Een koud Colombiaans biertje om dat lekkere eten weg te spoelen. Klinkt als een paradijs?
Dat komt omdat Hostel Mauro Hilton (bedankt voor de tip Willem Klok!), een eindje gelegen van Manizales, een paradijs is! Het is de perfecte plek om bij te komen van de vele uren die wij de afgelopen week in het vliegtuig, racende bussen en hobbelige jeeps hebben doorgebracht en op te laden voor de rest van onze reis.
Na een korte rit waren we aangekomen in Manizales, één van de grote steden uit de Triángulo del Café. Het paradijselijke hostel ligt een eind van de drukte van de grote stad en is dusdanig afgelegen dat het alleen te bereiken is met een taxi. Maar probeer een taxi als Gringo te nemen en de gehaaide, doorgaans kleine Colombiaanse taxi-chauffeuren (inclusief authentieke Zuid-Amerikaans snorretjes) nemen je alleen mee voor de Gringoprijs, zo’n driemaal hoger dan de normale prijs. Daar trappen wij Nederlanders niet in en na enkele moedige afwijzingen, beginnen we op te vallen en worden we aangesproken door een rijkogende local. Na ons verhaal te hebben aangehoord, vervloekt ze de afzetters en biedt ze aan om het hostel te bellen om iets te regelen.
Tien minuutjes later zitten we geklemd tussen onze backpacks op de krappe achterbank van een krakkemikkige Twingo. Dat je geen dure, luxe auto nodig hebt om de enorm steile inrit van het Mauro Hilton, die meer aandoet als de aanloop van een achtbaan voor je het hoogste punt bereikt, vlak voordat je gillend de afdaling ingaat, bewijst onze vrouwelijke chauffeur met haar briljante rijstijl. Harrie en ik kijken elkaar vol ongeloof aan, de vrouw wordt niet warm of koud van de stunt die ze waarschijnlijk dagelijks uithaalt.
Verder hebben we vooral genoten van het uitzicht, de plek, het eten en drinken, de gastvrijheid en een potje kaarten. De minstens dertig, enorm jeukende muggenbulten, die ik hier oploop, neem ik graag voor lief.
Op naar de volgende bestemming, maar nu nog even chillen. Chao!